واژهٔ «ترجمه» در پهلوی بهصورت «ترگمان» به معنی مترجم بهکار رفتهاست و در نوشتههای آشوری بهصورت «ترگومانو» دیده شدهاست.همچنین در پارسی سره (فارسی خالص)، از واژههای «پچواک» و «برگردان» به جای «ترجمه» استفاده میکنند.
انواع ترجمه با توجه به روشی که مترجم انتخاب میکند عبارتند از:
ترجمه لفظی: ترجمه متن کلمه به کلمه و بدون توجه به ترکیب کلمات و قرار دادن آنها در جایگاه مناسبشان با توجه به زبان مقصد.
ترجمه معنوی: که بهترین نوع ترجمه است. گاهی ترجمه علاوه بر اینکه مطابق با متن میباشد، با توجه به زبان مقصد و نحوه ترکیب کلمات در آن زبان انجام میشود.
ترجمه آزاد: این نوع ترجمه به گونهای است که مترجم، خود را در بند و اسیر عبارات نمیسازد و به دلخواه خود و متناسب با وضعیت دست به تغییراتی میزند.
ترجمه داستانی یا روایتی: گاهی ممکن است مترجم، مفهوم و ریشه متن را گرفته و آن را به شکل داستان بیان کند.
زبان و معانی فرهنگی
از آنجا که زبانهای انسانی، همواره وجوه مختلفی از رخدادها و تجربیات دیروز و امروز متکلمان خود را بیان داشتهاند، فرمها و اشکال گرامری گوناگونی را هم برای بیان نقطه نظرهای خاص خود برگزیدهاند.
مثال:
زبان انگلیسی: .I must go there
زبان نواهو: It is only good that I go there
زبان انگلیسی: .I make the horse run
زبان نواهو: .The horse is running for me
متن چیزی است که تاویل میشود، زیرا به روی تعداد نامحدودی از خواندنها گشوده است که میتوانند نوشتار را به گفتار زنده تبدیل کنند. متن گفتمانی است که با نوشتار تثبیت شود.
متن مجموعه ای واقعیات است که به عنوان نشانهها به کار می رود و به قصد انتقال معانی خاص به یک شنونده، در یک بافت معین انتخاب و تنظیم میشود.
یکی از مفاهیمی که در رویکردها و جریانهای نقد و نظریهی ادبی به طور گسترده و فراگیر حضور دارد؛ «متن» و مفاهیم، همبسته و وابسته به آن است.
متن در نظریه ادبی به هرچیزی گفته میشود که بتوان آن را خواند؛ چه کتاب ادبی، دستورالعمل آشپزی و یا تبلیغات سطح شهر، طرح بر روی لباس، نوع چینش صندلیها در یک سخنرانی و مانند آن. متن مجموعه منسجمی از نشانههاست که نوعی از پیام آگاهیدهنده را انتقال میدهد. این نشانههای قراردادی به جای اینکه وجه فیزیکیشان و یا نقش میانجیگرانهشان مورد نظر باشد، برحسب محتوای پیامی که انتقال میدهند، بررسی میشود.